Piąty.

 Biegał po mieszkaniu w bokserkach i jednej skarpetce. Gdzie on do cholery podział tę koszulę? Przecież wczoraj ją wyprasował! Jest! Tylko czemu była pod fotelem? Na szczęście się nie pogniotła. A może koszula to tak zbyt oficjalnie? Może tak zamiast niej założyć koszulkę i bluzę? Nie no, co on! Przecież idzie na randkę, a nie na piwo z kumplami!

- To nie jest randka, Winiarski.

W takim razie ubierze się pół na pół! Koszula + dżinsy. Nie, jednak nie. Ten niebieski sweter będzie w sam raz. I trampki. Tak, tak będzie dobrze. Jeszcze tylko poprawić włosy, popryskać się wodą kolońską...

Przyjrzał się sobie w lustrze. Chyba jest OK.

- Stroisz się jak baba.

Spojrzał na zegarek. 11.00. Wyśmienicie.

Na miejsce dojechał 20 minut przed umówionym czasem. Sugerując się wcześniejszą wiadomością od Irminy przeszedł kilkanaście metrów od parkingu i wszedł do kawiarni, nad którą wisiał zaśniedziały szyld. O ile się nie pomylił kafejka nosiła nazwę „Bursztynowej”. Odwiesił płaszcz na pobliskim wieszaku i zajął miejsce w rogu pomieszczenia tuż przy oknie.

Od razu podeszła do niego kelnerka ze szklanką wody.

- Podać coś jeszcze? - zapytała uśmiechając się zalotnie. Potraktował to jako upewnienie, że faktycznie dobrze wygląda.

- Na razie nie, dziękuję. Czekam na przyjaciółkę – odprawił ją niezbyt przymilnie.

- Rozejrzał się po knajpce. Urządzona w miodowo – brązowych kolorach sprawiała wrażenie bardzo przytulnej. Zważywszy na to, że za oknem hulał nieprzyjemny listopadowy wiatr. Zapach kawy i jabłkowego ciasta przyjemnie drażnił nozdrza, w tle cichutko leciała spokojna muzyka.

Miejsce w sam raz, jak na pierwszą randkę.

- To NIE JEST RANDKA! - jego rozsądek wyraźnie się zirytował.

Pokręcił głową i uśmiechnął się pod nosem. Upił łyk zimnej wody.

Czekał.

Drzwi do kawiarni otworzyły się po chwili wpuszczając do środka podmuch zimnego powietrza. Odwrócił głowę od okna by zerknąć w ich stronę.

Przyszła.

Opatulona czerwonym płaszczem do kolan i w czarnym berecie na głowie wyglądała uroczo. Rozejrzała się wokoło. Kiedy ich spojrzenia się spotkały uśmiechnęła się delikatnie. Miał wrażenie jakby coś nagle mu spuchło w okolicy żeber. Odwzajemnił gest.

Przeszła przez kawiarnię witając się uprzejmie z personelem. Zostawiła płaszcz na wieszaku, tuż obok jego. Miała na sobie granatową sukienkę przylegającą do ciała. Tym strojem tylko jeszcze bardziej połechtała jego wyobraźnię. Kasztanowe loki subtelnie opadały jej na twarz. Usiadła naprzeciwko.

- Cześć – powiedziała odgarniając włosy za ucho.

- Cześć – odpowiedział opierając się o stolik. Nie miał pojęcia co ma zrobić. Tyle czekał na te spotkanie, tyle razy obmyślał jego przebieg, a teraz nagle stracił język w gębie!

 Niezręczną ciszę przerwała kelnerka. Postawiła przed dziewczyną szklankę wody.

- Mogę przyjąć zamówienie?

Gestem udzielił pierwszeństwa Irminie.

- Poproszę gorącą czekoladę z bitą śmietaną.

- A dla pana?

- Latte, bez cukru.

- Jakieś ciasto? - matko kochana, idź już sobie, dziewczyno!

- Nie, dziękuje. - Irmina zamknęła kartę.

- Poprosimy dwie szarlotki z lodami – zamówił da obojga.

- Niepotrzebnie – stwierdziła, kiedy kelnerka oddaliła się od ich stolika.

- No przestań. Co u ciebie?

- Nic ciekawego. Właśnie powinnam się uczyć do jutrzejszego kolokwium – powiedziała podnosząc szklankę do ust.

- Wolałabyś teraz siedzieć w mieszkaniu i się uczyć?

Przyjrzała mu się uważnie, a jego żołądek o mało nie wywrócił fikołka.

- Nie – odpowiedziała po chwili a jego serce aż podskoczyło z uciechy.

W tej samej chwili pojawiła się kelnerka niosąc na tacy dwa gorące napoje i dwa talerzyki z parującą szarlotką i lodami.

Irmina skrzywiła się lekko, kiedy jej zamówienie wylądowało na stoliku.

- Coś nie tak? - zapytał pochylając się do przodu.

- Nic, tylko ja nie lubię lodów z bakaliami – odpowiedziała z delikatnym grymasem. Na ten widok jego wnętrzności już któryś raz z rzędu zatańczyły makarenę. Gdyby tylko ta dziewczyna wiedziała co ona z nim wyprawia! Spojrzał na swój talerz. Jego lody pozbawione były rodzynek. Spróbował odrobinę.

- Daj, zamienimy się, ja mam waniliowe.

- No weź, nie trzeba, nie jestem dzieckiem.

- W przeciwieństwie do ciebie mi bakalie nie przeszkadzają – wymienił talerzyki, a na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Idealna zapłata. Bo rodzynek nie cierpiał od dzieciństwa.

Przez następną godzinę rozmawiali o wszystkim i o niczym zarazem. Opowiadała mu o swoich studiach, o rodzeństwie, nawet o swoim byłym chłopaku. Niemalże spijał każde słowo z jej ust. Zafascynowany starał się zapamiętać wszystko o czym do niego mówi, ciesząc jednocześnie oczy jej widokiem. Kiedy mówiła o studiach jej twarz była zwyczajnie pogodna. Kiedy opowiadała o rodzinie świetliki w oczach lekko przygasały.

On za to częstował ją opowieściami spod siatki.

- Michał? - zapytała po chwili.

- Hmm? - mruknął jedynie, gdyż przed sekundą władował sobie ogromny kawałek sernika do ust. Które to już dzisiaj ciasto? Trzecie?

Roześmiała się jak mały skowronek, kiedy uniósł brodę. Spojrzał na nią pytająco.

- Masz krem na nosie – powiedziała wyciągając rękę z serwetką w stronę jego twarzy. Roześmiała się jeszcze bardziej, kiedy zezował obserwując jej ruchy. Wytarła krem, a on w podzięce uśmiechnął się z pełną buzią, co spowodowało u niej kolejną salwę śmiechu.

- Mogę cię o coś zapytać? - rzekła po chwili. Przytaknął. - Czy ty... Masz kogoś?

Coś ukuło co w sercu. Od kilku dni nawet przez chwilę nie pomyślał o Kamili.

- Przełknął sernik, wytarł usta serwetką i upił łyk zimnego już latte. Mięśnie jego twarzy stężały.

- Przepraszam – bąknęła rumieniąc się lekko – to nie moja sprawa.

- Nie masz za co przepraszać – odezwał się po chwili próbując złagodnieć – i masz prawo wiedzieć, to żadna tajemnica. Pod koniec lata zakończyłem długoletni związek – powiedział spokojnie, choć dłonie musiał schować pod stolikiem, kiedy zaczęły lekko drżeć. Nie chciał jej mówić o rozwodzie. Nie teraz.

- Przepraszam, nie powinnam była.

- Powinnaś – uśmiechnął się najszczerzej jak mógł. Odwzajemniła jego gest trochę niepewnie. - Może oprowadzisz mnie po Moskwie? Mieszkam tu już ponad dwa miesiące, a na dobrą sprawę nie byłem nawet na Placu Czerwonym.

- Jasne – odpowiedziała i dopiła resztki swojej czekolady. Przywołał gestem kelnerkę i zapłacił za zamówienie zostawiając przy okazji sowity napiwek. Kiedy opuścili kawiarnię ich twarze smagnął mroźny wiatr. 

Okazało się, że na Plac wcale nie był daleko, dotarli tam w kilka przyjemnych minut.

- Mówiłam, że to nic specjalnego – rzekła widząc jego minę, kiedy byli na miejscu.

- W telewizji wyglądało to jakoś... ładniej.

- Znam ciekawsze miejsca – powiedziała zadzierając głowę do góry by spojrzeć mu w oczy. - Pozwolisz?

- Prowadź – skłonił się lekko puszczając ja przed sobą.

Wrócili do samochodu. Kazała mu jechać w kierunku wschodnich dzielnic miasta. Po około czterdziestu minutach byli we wskazanym miejscu.

- Ale tu są tylko drzewa – jęknął zamykając auto.

- Nie marudź, tylko chodź. - złapała go za rękę i pociągnęła w stronę lasu. Kiedy ich palce splotły się ze sobą wzdłuż kręgosłupa przebiegł go dreszcz, a mała szpileczka, która kuła go od momentu wspomnienia Kamili wypadła gdzieś po drodze.

Zaczęli się wspinać pod górkę, która na początku nie wydawała mu się ani stroma, ani wysoka. Pomylił się jednak, kiedy w połowie drogi zaczęły obsuwać mu się nogi i musiał pomagać sobie łapiąc się drzew kub krzaków. W duchu podziękował sobie za to, że jednak zdecydował się dzisiaj na trampki, a nie na te skórzane buty.

Irmina ze wspinaczką radziła sobie nadzwyczaj dobrze, pomimo lekkich koturnów. Pewnie już nie raz szła tą trasą.

Po kolejnych dwudziestu minutach mordęgi znaleźli się na szczycie. Okazało się, że wzniesienie tylko z jednej strony porośnięte jest lasem. Z drugiej było kompletnie łyse, dzięki czemu widać z niego było piękną panoramę popołudniowej Moskwy.

- Ładnie, prawda?

- Bardzo – wpatrywał się przed siebie nasycając oczy widokiem. Pierwsze lampy zapalały się na ulicach. Nagle coś błysnęło po jego lewej.

- Masz aparat? - zdziwił się obracając się w stronę Irminy, która zasłaniała twarz niewielkim polaroidem. Znowu błysk.

- Prawie zawsze – uśmiechnęła się szeroko chowając sprzęt do torebki

- Zaczekaj – wyjął jej urządzenie z dłoni i skierował obiektyw w jej stronę.

- Nie, proszę, nie rób! - zasłaniała się rękami. Podszedł do niej i ostrożnie opuścił je odsłaniając jej twarz

- Tylko jedno – uśmiechnął się delikatnie – tylko dla mnie.

Poddała się i stanęła naprzeciwko niego w odległości kilku kroków. Pstryk! I po chwili fotografia wyjechała z aparatu. Ze zwykłej kartki uśmiechała się do niego szeroko śliczna twarzyczka z koroną z kasztanowych loków wokół głowy.

Próbowała mu zabrać fotografię. Podniósł rękę ze zdjęciem do góry.

- To nie fair! - obruszyła skacząc wokół niego – ty masz dwa metry!

- Tylko dla mnie – powtórzył spoglądając w jej ciemne tęczówki.

Ich twarze po raz pierwszy znalazły się tak blisko siebie. Kilka centymetrów dzieliło go od tego, by po raz pierwszy zasmakować jej malinowych ust. Patrzył jej w oczy i mimowolnie zmniejszał odległość.

- Powinniśmy już wracać – powiedziała nagle odwracając głowę. Zamknął oczy, zacisnął wargi. - Zaraz będzie kompletnie ciemno.

- Tak, wracajmy. - spojrzał na zdjęcie raz jeszcze, po czym schował je do kieszeni płaszcza.

*****

czytam - komentuję.