Siódmy.

tło - gorąco polecam, jedna z moich najulubieńszych piosenek. ;)

- Przespałaś się z nim? - Roza nie należała nigdy do dyskretnych osób. Zważywszy na to, że połowa ludzi spod auli, którą właśnie mijały odwróciła się w ich kierunku. Policzki Irminy spłonęły rumieńcem.

- Cicho, głupia! Nie, nie przespałam się z nim. To, że został u mnie na noc wcale nie znaczy, że od razu zajrzał mi do majtek! - spiorunowała ją spojrzeniem. Tępa blondyna! Najlepiej niech wypisze sobie wszystko na czole i biega po całej Moskwie!

- To lipa – Rozalina wzruszyła ramionami przegryzając zbożowy batonik – niezły jest. A ten tyłek...

- Roza, ciszej!

- Dobra, dobra. Ale ja na twoim miejscu nie przepuściłabym takiej okazji.

- Na całe szczęście na nim nie byłaś.

- Słuchaj, jak ty go nie chcesz, to ja bardzo chętnie pokażę mu swoją sypialnię – gdyby spojrzenie mogło zabijać jej przyjaciółka już dawno byłaby sztywna. Co ona sobie myśli? Nie potrzebnie jej o tym wszystkim powiedziała.

Od tamtej nocy minęło kilka dni. I od tamtego czasu nie widziała się z Michałem. Dzwonił do niej, pisał, raz nawet przyjechał pod jej blok. Nie chciała z nim rozmawiać. Nie była gotowa. Cały czas odnosiła wrażenie, że trochę się pospieszyli, że to co dzieje się między nimi nabrało zbyt dużego tempa.

Opuszczały uczelnię w milczeniu. Wcale nie miała zamiaru odzywać się do swojej towarzyszki, wkurzyła się nie na żarty.

- Odwieść Cię? - Zapytała Roza, kiedy przechodziły przez parking.

- Nie dziękuję, przejdę się – fuknęła poprawiając torbę na ramieniu.

- No nie gniewaj się na mnie, przepraszam, wiesz jaka jestem.

Była na nią wściekła jak nigdy! Czy ta dziewucha nigdy nie potrafi zachować choćby odrobiny taktu i poufności?

- Niech ci będzie. Ale żeby mi to było ostatni raz, rozumiemy się?

- Zależy ci na nim, prawda?

Zbiła ją z tropu tym pytaniem. Owszem, zastanawiała się nad tym od prawie tygodnia, ale na dobrą sprawę sama nie miała pojęcia co czuje.

- Nie wiem – wzruszyła ramionami wbijając ręce w kieszenie.

- To lepiej szybko się dowiedz – powiedziała Rozalina i pospiesznie wsiadła do swojego auta. - Moja podwózka nie będzie ci już potrzebna – wskazała brodą gdzieś w kierunku za plecami Irminy.

Odwróciła się powoli niewiele rozumiejąc z tego, co powiedziała jej przyjaciółka.

 Wszystko jednak stało się jasne, kiedy dostrzegła Michała górującego nad studentami. Podszedł do niej powoli.

- Hej – przywitał się niepewny co ma zrobić.

- Cześć – chyba jeszcze nigdy w życiu nie czuła się tak zakłopotana.

- Moglibyśmy porozmawiać? To ważne – nic nie mogła wyczytać z jego twarzy. Wyglądał po prostu źle. Jego cera była poszarzała, a w oczach brakowało tego blasku, do którego tak ją przyzwyczaił. Jakby był chory, albo nie sypiał ostatnio zbyt dobrze.

- W porządku, tu za rogiem jest bar dla studentów, może być? - kiwnął głową i pozwolił się poprowadzić.

Prawie wszystkie miejsca były zajęte, ale jakoś udało im się znaleźć wolny stolik, tuż za barem. Michał zamówił dla nich dwie herbaty.

- Wiesz, że ja też mam pieniądze i nie musisz za mnie zawsze płacić? - zapytała, kiedy postawił przed nią filiżankę z ciemnym napojem w środku.

- Wiem, ale jestem gentlemanem – odpowiedział uśmiechając się lekko. Tyle, że jego uśmiech nie dosięgnął oczu. Coś ewidentnie trapiło siatkarza. Gdzieś pod sercem poczuła chłodne sopelki, które mówiły, że to na pewno jej wina.

- Wszystko w porządku? - nie wytrzymała, musi się dowiedzieć! Mimo tego, że przewidywała przebieg tej rozmowy nie mogła patrzeć na niego w takim stanie.

Nie odpowiedział od razu. Upił łyk herbaty, odetchnął ciężko i przetarł ewidentnie zmęczoną twarz dłońmi. Coś ścisnęło ją w środku. To twoja wina, Tokareva! To wszystko twoja wina! Tyle, że dobrze byłoby się dowiedzieć za co tak wiesza na sobie psy.

Delikatnie położyła swoją dłoń na jego ręce. Drgnął lekko, ale jego twarz pojaśniała. Gram poczucia winy opadł z jej serca.

- Michał?

- Muszę wyjechać – zmroziły ją te słowa. Wyjechać? Ale jak to? Tak po prostu, bywaj, adios?

Spojrzał na ich ręce. Wplótł swoje długie palce w jej drobną dłoń.- Na kilka dni, może tygodni muszę wrócić do Polski.

- Kiedy jedziesz?

- Jutro. Dzwoniłem, żeby powiedzieć ci o tym wcześniej, ale napisałaś mi wiadomość, że potrzebujesz czasu. Odczekałem ile mogłem, ale... Musiałem cię zobaczyć przed wyjazdem - mimowolnie ścisnęła mocniej jego rękę.

Poczuła, jak w jej gardle rośnie wielka gula.

Głupia, głupia, głupia!

- Nie chcę, żebyś jechał – powiedziała szeptem. Nie potrafiła wydobyć z siebie nic więcej. Uśmiechnął się do niej delikatnie gładząc kciukiem skórę w okolicy nadgarstka.

- Przecież wrócę – podniosła głowę by móc spojrzeć mu w oczy. Poczuła się jak dziecko, któremu mama obiecała cukierka.

- Wrócisz?

- Podpisałem przecież kontrakt z klubem, nie mogę od tak wyjechać sobie do Polski. Poza tym... - urwał na chwilę, odetchnął głęboko – nie umiałbym ... Za bardzo... - nie potrafił sklecić zdania do końca. Ale jej wydawało się, że słowa, które trafiały do jej uszu były najpiękniejszymi słowami, które kiedykolwiek zostały do niej zaadresowane. Mimo że ktoś, kto usłyszałby je z boku mógłby je uznać za zwykły bełkot.

Jej oczy zaszkliły się lekko.

- Nie kończ - uśmiechnęła się, próbując wmrugać łzy z powrotem – mi też chyba za bardzo.

Niby nie powiedzieli nic, ale oboje wiedzieli jak wartościowych było tych kilka wyrazów wyrzuconych w eter zubożałego studenckiego baru.

Tuż za nimi ktoś za mocno odstawił krzesło, bo stolik zachwiał się niebezpiecznie, zrzucając na podłogę gliniany kubek. Zrobiło się zamieszanie, więc oboje odwrócili się w tamtą stronę. Okazało się, że sprawcą tego wszystkiego był Makarij, który najwidoczniej od dłuższego czasu przysłuchiwał się ich rozmowie.

Irminę przeszedł dreszcz, który nie należał do tych przyjemnych, kiedy stalowe spojrzenie jej (jeszcze do niedawna najlepszego) przyjaciela zmroziło ją na wskroś. Z jednej strony było puste, z drugiej zaś ona doskonale wiedziała, co kryje się pod tą pustką. Makarij cierpiał i to ona była tego przyczyną. Niekontrolowanie drgnęła w jego stronę, kiedy zamknął za sobą przeszklone drzwi.

- Chcesz za nim iść? - Michał wyswobodził swoją dłoń z jej drobnego uścisku. Doskonale widziała, że nie cieszy go ten obrót spraw.

- Owszem, chcę wyjść, ale nie za nim, tylko z tobą – złapała za kurtkę i nałożyła ją szybko.

Nie musiała prosić go dwa razy. Chwilę później odwoził ją do mieszkania.

- Może wejdziesz? - zapytała, kiedy zaparkował tuż pod jej oknem.

- Chciałbym, ale nie mogę. Muszę jeszcze obgadać szczegóły wyjazdu z trenerem - sopelki pod sercem przeszyły je chłodem.

Ujęła jego szarą twarz w dłonie, a lazur jego oczu, mimo iż teraz odrobinę przygaszony zahipnotyzował ją na kilka długich sekund.

Jego oddech owiewał jej policzki. Pochyliła się do przodu i pocałowała go krótko. Usta miał miękkie i ciepłe.

- Wracaj szybko – szepnęła w jego wargi, po czym wysiadła z samochodu nim zdążył cokolwiek powiedzieć.

***

Ponad 1000 odwiedzin! Wielkie dzięki! :D

czytam - komentuję