Dwunasty.

Jest mi mdło
boli mnie głowa,
Zeschły mi wargi
to żaden wiersz.
Po prostu chcę
żebyś wróciła.*

Noc. Ciemna, głucha, zimna jak cholera czwartkowa noc.

Właśnie nocą czuł się najlepiej. Tylko wtedy dawał upust emocjom.

Minął miesiąc i trochę. Dokładnie trzydzieści cztery dni odkąd widział ją po raz ostatni. A obraz tego spotkania prześladował go boleśnie. Czarne skrzywdzone oczy, drżące malinowe wargi i piekący policzek z kilkudniowym zarostem. Właśnie tak to zapamiętał.

Któregoś dnia spotkał ją na mieście, kiedy robił zakupy. Nim zdążył powiedzieć choćby „dzień dobry” zniknęła gdzieś w tłumie.

Innym razem natknął się na nią na hali, kiedy odbierała swoje rodzeństwo spod opieki Rubiena. Dogonił ją wtedy na parkingu, ale nawet nie chciała na niego patrzeć.

A pięć dni temu dowiedział się przypadkiem od kolegów z klubu, że wyjechała.

Wzięła dziekankę i wyjechała. Bóg jeden wie gdzie i na ile.

Ta wiadomość wstrząsnęła nim do głębi.

Za długo czekał, za mało zrobił.

Spojrzał na zegarek. Dwudziesta trzecia zero osiem. Mimo to zadzwonił do Rozaliny.

- Halo? - mimo późnej pory głos blondynki wydawał się rześki.

- Moglibyśmy porozmawiać? - ni dzień dobry, ni pocałuj mnie w dupę. Wywalił prosto z mostu. Maniery Winiar, maniery...

- O Irminie?

- Tak.

Przez chwilę zapadła głucha cisza.

- Michał, wydaje mi się, że już nie ma o czym.

- Wiem, że wyjechała, ale...

- Dobra. Jestem u siebie, pamiętasz chyba gdzie mieszkam?

Pamiętał.

Jak najszybciej przebrał się w dresy, zgarnął kluczyki i portfel. Po 20 minutach był na miejscu.

- Wejdź – otworzyła mu drzwi w szortach i rozciągniętym białym podkoszulku – do kuchni – wskazała ręką. Zaparzyła dwie herbaty, jedną postawiła przed nim. - Słucham?

- Roza, powiedz mi dlaczego?

- Dlaczego wyjechała? Jakbyś nie wiedział.

Zwiesił głowę.

- Wróci?

- Kiedyś.

- Kiedy?

- Nie wiem.

- A gdzie jest?

- Nie mogę ci powiedzieć.

Mimowolnie jego dłonie zacisnęły się w pięści. Pieprzona kobieca solidarność!

- Roza...

- Michał, czego ty ode mnie chcesz? Nie powiem ci, bo dostałam absolutny zakaz, rozumiesz? Co ty sobie w ogóle wyobrażałeś? Że wieść o twoim rozwodzie nigdy nie wyjdzie na światło dzienne? Mało tego! Ukryłeś fakt, że masz syna!

- To nie tak...

- Co nie tak? Wiedziałeś jaka jest Irmina. Wiedziałeś jaka jest wrażliwa i krucha. A mimo to zabawiłeś się jej zaufaniem na całej linii! Nie oczekuj więc teraz, że w jakikolwiek sposób ułatwię ci opcję jej powrotu.

- A istnieje taka opcja?

Roza pacnęła się dłonią w czoło, jakby właśnie zdała sobie sprawę, że powiedziała stanowczo za dużo.

- A kochasz ją?

- Oczywiście, że tak.

- I ona kocha Ciebie. Tyle, że już Ci nie ufa. I nie mam pojęcia, czy będzie potrafiła zrobić to znowu.

- Poczuł, jak pod jego powiekami zbierają się słone krople. Zamrugał kilka razy.

- Tylko mi tu nie płacz! Bo zaraz i ja zacznę! - rzuciła mu paczkę chusteczek.

- Pomóż mi. - pociągnął nosem patrząc jej w oczy.

- Wyglądasz jak zbity szczeniak. Przestań.

- Wierz mi, że czuję się milion razy gorzej od zbitego szczeniaka.

- Słuchaj. Ja nie wpłynę na jej decyzję. Nawet próbowałam, bo mimo wszystko mam wrażenie, że pasujecie do siebie jak cholera. Ale ona mnie nie słucha. Nie chce mnie słuchać.

- Powiedz mi tylko gdzie pojechała. Nic więcej nie chcę.

Rozalina westchnęła głęboko.

- Przecież ona mnie zabije...

- Roza.

- Irkuck.

- Aż tam?! - zdziwił się jak cholera. Syberia... wyjechała aż na Syberię!

- Pojechała do swojej ciotki.

- Dzięki – zerwał się z krzesła – i dziękuję za herbatę.

- Poczekaj. Powiedz mi jedno – wstała krzyżując ręce na piersi – Dlaczego nie powiedziałeś jej o tym wszystkim? Musiałeś mieć jakiś powód.

Odetchnął głęboko i po raz kolejny tej nocy spojrzał jej prosto w oczy. 

- Coś, co do tej pory uważałem, za najwspanialszą rzecz w moim życiu okazało się niewypałem. Kobieta, z którą wtedy chciałem spędzić resztę życia przyprawiała mi rogi od dawna. Zwyczajnie wstydziłem się przyznać do mojej największej porażki. A Oskar... Mimo, ze to moje dziecko wydawał mi się tak odległy od tego świata, że... Że sam nie wiem.

- A teraz? Co teraz?

- Teraz muszę przewrócić świat do góry nogami, żeby dziewczyna, na której zależy mi bardziej niż na sobie samym zechciała przynajmniej na mnie spojrzeć i zamienić choćby dwa słowa.

- Kurczę, serio ją kochasz.

- Jak jeszcze nikogo na tym świecie.

*Włodzimierz Szymanowicz

***

Kurde, przepraszam was za to u góry. 

Flaki z olejem, masakra jakaś.

;/

ZAKSA wygrywa PP. Gratuluję, oczywiście! 

Chociaż nie jestem zbytnio tym faktem pocieszona.  

Liczyłam na JW. ;)

Widzieliście piątą bitwę Kłosa i Wrony?

Dej mejd maj dej! :D