Dziesiąty.

 Irma wypełniała cały jego wolny czas. I wcale nie uważał, żeby ten czas był stracony.

Dzięki niej miał okazję po raz pierwszy uczestniczyć w prawosławnych świętach Bożego Narodzenia i wejść do cerkwi. Pierwszy raz też malował obrazy palcami (kiedy zorganizowała im kiedyś „aktywną niedzielę” i zabrała go na warsztaty malarskie) czy też jeździł na łyżwach.

Tak, tak. Pan Winiarski do ostatniego czwartku jeszcze nigdy w życiu nie jeździł na łyżwach. Dzięki temu przez kilka ostatnich dni miał problem z normalnym ulokowaniem się na czymkolwiek do siedzenia. Porządnie obił sobie to i owo.

Pokręcił głową. Co ona wyprawia? Uśmiechnął się szeroko do kierownicy wracając z treningu.

- Puk, puk. Tik, tak... - odezwał się zdrowy rozsądek – nie zapomniałeś o czymś?

Zapomniał. Jasne, że zapomniał. Przy Irminie przestawał myśleć o wszystkim, więc niby jakim cudem miałby zaprzątać sobie głowę rozwodem?

- Tu nie chodzi o to, żebyś się tym martwił. Chodzi o to, żebyś grał fair wobec dziewczyny, którą jak sam twierdzisz kochasz.

- Kiedyś jej powiem – upewnił się sam siebie i zajechał na parking.

Wysiadł z auta, chwycił torbę i ruszył w stronę windy. Kiedy wyjechał na górę i zamierzał właśnie otworzyć drzwi zdziwił się strasznie. Zapomniał ich zakluczyć? Zaniepokojony wszedł do środka i rozejrzał się czujnie. Jego uwagę przykuły długie brązowe kozaki w korytarzu.

Przecież to nie Irma. Sama nie chciała od niego kluczy. Tłumaczyła to tym, że jak na razie są parą, a nie małżeństwem i każde z nich potrzebuje odrobiny prywatności. Zgodziła się jedynie na kod do domofonu.

Wszedł głębiej do mieszkania i zamarł w progu salonu.

- Witaj Michał – na kanapie siedziała Kamila.

- Co ty tu robisz? - mrugał powiekami z nadzieją, że to mu się tylko śni. Dyskretnie nawet uszczypnął się w obolały tyłek – nic nie pomogło. Jego prawie była żona siedziała naprzeciwko niego naprawdę, a on nie miał pojęcia po jaką ciężką cholerę tu przyjechała.

- Przywitałbyś mnie trochę czulej. Teoretycznie wciąż jesteś moim mężem – podeszła do niego i objęła za szyję. Nie wykonał żadnego ruchu. Stał jak słup soli czekając aż skończy się do niego tulić.

 Westchnęła zauważając brak jakiejkolwiek reakcji.

- Czego chcesz? - odłożył torbę na panele i ściągnął kurtkę. - Druga rozprawa dopiero za miesiąc.

- Tak, wiem, ale pomyślałam sobie, że sprawdzę jak ci się tutaj układa – wzruszyła ramionami i przeszła do kuchni. - Głodny? Zrobiłam ci naleśniki.

- Jakim cudem tu weszłaś? - emocje powoli zaczynały się w nim gotować. Czego ona chce? Przecież ich ostatnie spotkanie przebiegło w mimo wszystko dość przyjemnej atmosferze. Przecież w końcu doszli do wniosku, że rozwód będzie najlepszym rozwiązaniem. Doskonale wiedziała, że nie ma już szans na uratowanie tego, co kiedyś między nimi było.

- Zapomniałeś, że mieszkanie kupowaliśmy razem? Nie oddałam ci drugiego kompletu kluczy.

Odetchnął głęboko kilka razy. Uspokój się Winiarski. Przetarł twarz dłońmi i przysiadł na kuchennym stole.

- Wyjaśnisz mi w końcu co tu robisz?

Nie odpowiedziała od razu. Spojrzała na niego bacznie z dziwnym uśmiechem na twarzy.

Nie potrafił nic wyczytać z jej chłodnych oczu.

- A może ty mi powiesz jak tam się bawisz ze swoją nową koleżanką? - zapytała wskazując brodą na zdjęcie przyozdobione własnoręcznie robioną ramką z muliny, które wisiało na lodówce. On i Irmina, wymazani farbą na warsztatach. Ot, drobny upominek na walentynki.

- Naprawdę cię to obchodzi? - jego głos stał się suchy i nieprzyjemny.

- Wyobraź sobie, że tak. W świetle prawa mnie zdradzasz.

Prychnął ze złością. Jak ona śmie!

- Ja cię zdradzam? Kpisz, czy o drogę pytasz?!

Uśmiechnęła się parszywie. Krew zaczęła szybciej krążyć w jego żyłach. Jeszcze chwila, a wybuchnie!

- Powiesz mi w końcu po co przyjechałaś, czy mam cię po prostu wyrzucić za drzwi? - był wściekły. Że też musiała tu przyjechać właśnie teraz! Kiedy już wszystko zaczęło się układać.

- Dobra. Chciałam się odrobinę z tobą podroczyć, ale widzę że opuściło cię poczucie humoru. - Boże kochany, co się stało z tą kobietą? Ze słowa na słowo przestawał widzieć w niej dziewczynę z którą kiedyś chciał iść przez życie. - Potrzebuję pieniędzy.

- A więc to tak? Potrzebujesz kasy, ale na lot do Moskwy to miałaś?

- Wykorzystałam bezterminowy voucher, który dałeś Oskarowi na święta.

- Co zrobiłaś?! - przecież to był prezent dla ich syna! Kupił go z myślą o tym, że jeżeli będzie miał kilka dni wolnego, to Oskar odwiedzi go w Rosji. Nie potrafił zapanować nad drżeniem rąk. Miał ochotę ją zwyczajnie zbesztać. - Nie mogłaś zadzwonić? Zrobiłbym przelew. Po cholerę robisz zamieszanie? Dam ile potrzebujesz, ale zabieraj się stąd i nie wracaj.

Chyba trochę zabolały ją jego słowa, bo chłód zielonych oczu odrobinę przybrał na sile.

- Po tym wszystkim co razem przeszliśmy od tak po prostu odprawiasz mnie z kwitkiem?

- Tak, po tym wszystkim co zrobiłaś wierz mi, że i tak traktuję cię z większym szacunkiem niż zasłużyłaś.

Nie rozmawiali już więcej. Poprosiła go jeszcze tylko o nocleg, bo lot powrotny miała dopiero następnego dnia po południu. Pozwolił jej spać w sypialni, sam tą noc planował spędzić w salonie.

Kamila brała prysznic, a on rozkładał właśnie koc na kanapie, kiedy rozbrzmiał dzwonek do drzwi.

Zesztywniał.

Kompletnie zapomniał, że był dzisiaj umówiony z Irminą!

Spięty jak nigdy otworzył drzwi. W progu stała jak zwykle uśmiechnięta burza loków z małym pakunkiem w ręku.

- Hej – wspięła się na palce by pocałować go lekko. - Mam dla ciebie ciasteczka. Sama upiekłam. No dobra, w sumie to upiekła je Roza, ale to ja zdobiłam lukrem, więc prawie jakby były moje – świergotała jak skowronek na wiosnę.

- Hej – odpowiedział zasłaniając jej wnętrze mieszkania własnym ciałem.

- Coś nie tak?

- Irma, musimy pogadać. Ale nie tutaj.

- Kto przyszedł? - gdzieś za nim rozległ się głos Kamili. Irmina rzuciła mu zdezorientowane spojrzenie i ręką nakazała się przesunąć.

Opuścił głowę i zagryzł wargi. W korytarzu stała jego prawie była żona w jego szlafroku rozczesując palcami mokre włosy.

- Irma, to nie tak jak myślisz – złapał ją za ramiona. Wyszarpnęła się, a jej oczy się zaszkliły.

- Możesz mi powiedzieć kto to jest? - zapytała ochryple walcząc ze łzami. Sam też powstrzymywał słone krople jak mógł. Musi jej to wszystko wyjaśnić. Ona musi to wszystko zrozumieć!

- Kamila, żona Michała – usłyszał po prawej. Odwrócił się przerażony w tamtą stronę. Kama z bezczelnym uśmiechem wyciągała rękę w stronę Irminy.

- Żona? - szepnęła, a po różowych policzkach popłynęły łzy. - Żona – powtórzyła głucho odsuwając się od drzwi.

Pakunek wypadł z jej rąk. Po klatce rozniósł się dźwięk tłuczonego talerzyka.

- Irmina, poczekaj!

Nawet się nie obejrzała.

- Irmina! - pobiegł za nią. Udało mu się ja złapać na schodach – Wysłuchaj mnie, proszę.

- Nie mam najmniejszego zamiaru.

- Irma...

- Spieprzaj oszuście! I nigdy więcej nie chcę cię widzieć. Zrozumiałeś?! - odepchnęła go.

- Kocham Cię! - prawie krzyknął.

Uderzyła go w twarz.

- Brzydzę się tobą.

Nie mógł uwierzyć w to, co stało się przed chwilą.

Odeszła? Tak po prostu?

Poczuł, że z każdym jej krokiem on sam rozpada się na kawałki.

Na miliony kawałków, drobnych jak piasek, których nie sposób ze sobą poskładać.

Wspominał kiedyś, że jeszcze trochę, a jego serce wyskoczy z piersi?
Właśnie wyskoczyło.
Pokruszone i zdeptane, ale jednak.
I pobiegło za nią.

***

No dobra. Było słodko i cieplutko... to już nie jest. A co! ;p

Swoją drogą jestem oburzona cenami biletów na tegoroczną Ligę Światową!

200, 150, 120, 100 i  80zł na mecz Polska - Iran w Gdańsku?

Toż to kpina! (no chyba że mam jakieś złe informacje...)

Włochy, Brazylia - jestem w stanie zrozumieć. Ale Iran? Litości...

Pojadę i tak. Nie mogę przecież sobie odpuścić reprezentacji w moim ulubionym polskim mieście. 

(nie, nie jestem z Gdańska ;))

Mimo, że moje konto bankowe długo będzie opłakiwać dziurę w funduszach. 

Zwłaszcza, że w kwietniu będę polować na bilety na mecz otwarcia Mistrzostw Świata w Warszawie.

Btw... Ktoś z was się gdzieś wybiera? :D

Buziam! :*